நெஞ்சொடு புலத்தல்

நெஞ்சே! நம்மை நினைக்காமல் இருப்பதற்கு அவருடைய நெஞ்சு அவருக்குத் துணையாக இருக்கும்போது நீ எமக்குத் துணையாக இல்லாமல் அவரை நினைத்து உருகுவது ஏன்?

You see his heart is his alone
O heart, why not be all my own?

O my soul! although you have seen how his soul stands by him, how is it you do not stand by me?

நெஞ்சே! நம்மிடம் அன்பு காட்டாதவர் அவர் எனக் கண்ட பிறகும், நம்மை வெறுக்க மாட்டார் என நம்பி அவரிடம் செல்கின்றாயே.

‘Tis plain, my heart, that he ‘s estranged from thee;
Why go to him as though he were not enemy?

O my soul! although you have known him who does not love me, still do you go to him, saying “he will not be displeased.”

நெஞ்சே! நீ எனை விடுத்து அவரை விரும்பிப் பின் தொடர்ந்து செல்வது, துன்பத்தால் அழிந்தோர்க்கு நண்பர்கள் துணையிருக்க மாட்டார்கள் என்று சொல்வது போலவோ?

‘The ruined have no friends, ‘they say; and so, my heart,
To follow him, at thy desire, from me thou dost depart.

O my soul! do you follow him at pleasure under the belief that the ruined have no friends?

நெஞ்சே! முதலில் ஊடல் செய்து பிறகு அதன் பயனைக் கூடலில் நுகர்வோம் என நினைக்க மாட்டாய்; எனவே அதைப்பற்றி உன்னிடம் யார் பேசப் போகிறார்கள்? நான் பேசுவதாக இல்லை.

‘See, thou first show offended pride, and then submit,’ I bade;
Henceforth such council who will share with thee my heart?

O my soul! you would not first seem sulky and then enjoy (him); who then would in future consult you about such things?

என் நெஞ்சத்துக்குத் துன்பம் தொடர் கதையாகவே இருக்கிறது. காதலரைக் காணவில்லையே என்று அஞ்சும்; அவர் வந்து விட்டாலோ பிரிந்து செல்வாரே என நினைத்து அஞ்சும்.

I fear I shall not gain, I fear to lose him when I gain;
And thus my heart endures unceasing pain.

My soul fears when it is without him; it also fears when it is with him; it is subject to incessant sorrow.

காதலர் பிரிவைத் தனியே இருந்து நினைத்தபோது என் நெஞ்சம் என்னைத் தின்பது போலக் கொடுமையாக இருந்தது.

My heart consumes me when I ponder lone,
And all my lover’s cruelty bemoan.

My mind has been (here) in order to eat me up (as it were) whenever I think of him in my solitude.

அவரை மறக்க முடியாமல் வாடும் என்னுடைய சிறப்பில்லாத மட நெஞ்சத்துடன் சேர்ந்து மறக்கக் கூடாது நாணத்தையும் மறந்து விட்டேன்.

Fall’n ‘neath the sway of this ignoble foolish heart,
Which will not him forget, I have forgotten shame.

I have even forgotten my modesty, having been caught in my foolish mind which is not dignified enough to forget him.

பிரிந்து சென்ற காதலரை இகழ்வது தனக்கே இழிவாகும் என்பதால், அவருடைய பெருமையைப் பற்றியே என்னுயிர்க் காதல் நெஞ்சம் எண்ணிக் கொண்டிருக்கும்.

If I contemn him, then disgrace awaits me evermore;
My soul that seeks to live his virtues numbers o’er.

My soul which clings to life thinks only of his (own) gain in the belief that it would be disgraceful for it to despise him.

துன்பம் வரும்போது அதனைத் தாங்குவதற்கு நெஞ்சமே துணையாக இல்லாவிட்டால் பிறகு யார் துணையாக இருப்பார்?

And who will aid me in my hour of grief,
If my own heart comes not to my relief?

Who would help me out of one’s distress, when one’s own soul refuses help to one?

நமக்குரிய நெஞ்சமே நம்முடன் உறவாக இல்லாத போது, மற்றவர் உறவில்லாதவராக இருத்தல் என்பது எளிதேயாகும்.

A trifle is unfriendliness by aliens shown,
When our own heart itself is not our own!

It is hardly possible for strangers to behave like relations, when one’s own soul acts like a stranger.